امثال این ماجراها خیلی از ما دور نیست...
بعضی وقتا هست ،آدم یه چیزایی تو زندگیش می بینه، بعد با خودش میگه خدایا چه خبره !!!
چقدر جون آدما بی ارزش شده...
بعضیا هم که هر کاری دلشون می خواد می کنن، همه ی دنیا هم انگار خوابه!!!
انگار که نه ،واقعا خوابه...
یه خواب خیلی سنگین و تنفّر آمیز!
انگار آدما یاد گرفتن فقط به خودشون فکر کنن! اصلا انگار اینجوری رسم شده که هر کس باید یه سری هدف واسه خودش تعریف کنه هدف هایی که 99درصدشون برمی گرده به آسایش مادّی و تا آخر عمر بدوه تا بهشون برسه...
و توی این مسیر بقیّه هیچ اهمیّتی ندارن و حتّی فکر کردن به دیگران یه جورایی حماقت حساب میشه!!!
مثل اینکه خیلی خشن شد! امّا مشکل این جاست که واقعیت موجود خیلی خشن تر از این حرف هاست ...
واقعیّتِ کنونی اینه که آدما یاد گرفتن نه این که فقط به دیگران به هیچ وجه فکر نکنن، بلکه تا جایی که می تونن برای رسیدن به خواسته هاشون روی انسانیّت هر کسی که دوست دارن، تا جایی می تونن پا بذارن...
هر کی هنر مندانه تر ،بی سرو صدا تر،موجّه تر،وحشیانه تر و در عین حال خوش رنگ و لعاب تر بتونه اینکار رو انجام بده قدرتمند تر حساب میشه!!!
هر روز بدون هیچ سر و صدایی آدما دارن توی سوریه ، عراق ،افغانستان ،پاکستان ،فلسطین ،آفریقا و... کشته میشن یا با بد ترین شکل ممکن زندگی می کنن ،ولی اینا هیچ کدومشون اهمیت نداره! وفقط این مهمه که توی اروپا وآمریکا امنیت باشه!!!
یه روز یه حکیمی می گفت چنگیز و مغول و اسکندر اسمشون بد در رفته مگه نه کارهایی که اونا انجام دادن در مقابل جنایت هایی که در عصر حاضر شده هیچه!
فرق جنایت کار های امروزی با اونا اینه که جنایت کار های تاریخی فقط رسانه نداشتن !!! مگه نه الان اونها هم حامی حقوق بشر شناخته می شدن!!!
خلاصه بگذریم ...
می خواستم این رو بگم ،بعضی وقت ها که آدم یه سری از این بدی ها رو می بینه واقعا نمی دونه چی کار باید بکنه!!!
یه لحظه تصوّر کن !
تا حالا شده یه بچه ی چند ماهه رو ببینین که از سرما یخ زده و هیچ کس بهش اهمیت نمیده؟!
تا حالا شده یه دختربچه ی کم سن و سال رو ببینین که توی آشغال ها دنبال چیزی می گرده تا بتونه خرج خانواده اش رو در بیاره؟!
و نه تنها کسی به خاطر سختی هاش ناراحت نباشه، تازه وقتی می بیننش مسخره اش کنن!!!
وقتی این ها رو می بینم دوست دارم همون وقت بمیرم و دیگه توی این دنیا نباشم!
یا حتّی دلم می خواد یه بلایی سر خودم بیارم تا شاید یه کم دلم آروم بشه...و در آخر بگم...
امثال این ماجراها خیلی از ما دور نیست...
فقط یه شب بیدار بمون و نیمه شب از پنجره، توی کوچه رو ببین...
